Na początku byłeś oczekiwaniem. Wytęsknionym obrazem i dźwiękiem. Długimi, ciągnącymi się w nieskończoność miesiącami. Byłeś całym rokiem oczekiwania, by z początkiem sierpnia stać się niecierpliwością, podsycaną mrowieniem podbrzusza, tak podobnym do miłosnych motylków. Stawałeś się narastającą ekscytacją, ale coraz częściej bywałeś drażliwością względem codzienności, względem tego, co w około mnie tu i teraz.
Dostałem go wczoraj. Już sam ten fakt
był dla mnie niemal archaizmem, no bo kto w dzisiejszych czasach pisze w ogóle jeszcze
listy? Adres nadawcy – ul. Nadbiebrzańska, FUP Mońki, poczta Goniądz - mocno
mnie zdziwił.
Był koniec kwietnia. Rok temu. Wraz
z kompanem moich puszczańskich wędrówek, po raz kolejny tej wiosny przemierzaliśmy
leśne dukty. Tym razem trasa wiodła szlakiem, który przecinał sosnowy bór. W
którymś momencie ścieżka zbliżyła się do urokliwej dolinki, w której
zagłębieniu płynęła jedna z niewielu kampinoskich rzeczułek. To może nazbyt
szumna nazwa, ale przynajmniej o tej porze roku, ów ciek był wypełniony wodą,
tworząc w zakolu mini rozlewisko. Tu właśnie rośliny czerpiąc obficie wilgoć z
podłoża, zdążyły zazielenić się już bardzo mocno, upiększając ten zakręt.
W ramach rozmyślań i odczytywania
leśnych śladów bytowania zwierząt, w mojej głowie zakołatało pytanie o cel,
jaki faktycznie przyświeca czynnościom, które ostatnio miałem okazję
obserwować.
Pierwsze tygodnie tego roku,
powitały mnie śnieżną i lekko mroźną aurą. Jak okiem sięgnąć dookoła biały
puch, który jeszcze świeżo po opadzie dawał nadzieję na ciche poruszanie się,
jednak po kilku dniach z temperaturą poniżej zera zmroził się na tyle, że
skrzypienie spod nóg było słychać niemalże z kilkuset metrów.
